Een nieuwe lente en een nieuw geluid

De terugkeer van de seizoenen als symbool van hoop.

Een nieuwe lente en een nieuw geluid

Zo opent Herman Gorter zijn gedicht Mei dat in maart 1889 verscheen. Het is wellicht het belangrijkste voorbeeld van poëzie uit het Nederlandse impressionisme.

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,
In een oud stadje, langs de watergracht –

De openingszin van het gedicht is ondertussen een staande uitdrukking geworden in de Nederlandse taal. De lente staat symbool voor nieuw leven, vernieuwing, een nieuw begin.

Na regen komt zonneschijn

Na regen komt zonneschijn is een andere uitdrukking die dezelfde belofte verwoordt. Beide drukken ze de hoop uit op een betere toekomst wanneer het weer minder aangenaam voelt.

Na iedere winter komt weer de lente en na ieder onweer breekt vroeg of laat de zon weer door. Bij een korte overlapping krijgen we zelfs de kleuren van de regenboog te zien. Het is in tijden van oorlog en wanhoop vaak moeilijk te geloven, bijna onvoorstelbaar zelfs. Maar toch geeft deze simpele wetmatigheid van eeuwige wederkeer ons hoop om te blijven geloven dat het beter wordt.

Hoop

Er is met hoop ook iets merkwaardigs. Ook al stelt ze iets positiefs in het vooruitzicht, toch blijft ze uiterst kwetsbaar. Ze is krachtig en zwak tegelijk. Ze verenigt de twee dimensies van vertrouwen én twijfel. Zonder vertrouwen is ze geen hoop meer, maar zonder twijfel zou ze zekerheid worden en geen hoop meer zijn.

Zoals eigentijdse leiders erkent ze haar kwetsbaarheid zonder het vertrouwen in de toekomst los te laten.

Stilte

Maar woorden schieten soms tekort. Dat merk ik ook in mijn sessies als coach. Vaak is het in de stilte of in een vernieuwde blik dat er weer toekomst oplicht. Vertragen, verstillen, verdiepen en anders kijken naar wat komen mag. Hoop doet leven.

Ik sluit deze blog bij het begin van de lente en in tijden van onzekerheid af met de laatste vier verzen van de eerste strofe:

En menig moe man, die zijn avondmaal
Nam, luisterde, als naar een oud verhaal,
Glimlachend, en een hand die ’t venster sloot,
Talmde een pooze wijl de jongen floot.

Ik wens iedereen een hartverwarmende en hoopvolle lente toe…