Sociocratie zalft mijn perfectionisme

Hoe Consent Besluitvorming mij helpt bij mijn keuzestress voor de best mogelijke optie.

Besluiteloosheid

Soms kan ik heel lang twijfelen over een bepaalde beslissing. Dan loop ik vast omdat ik het tè goed, tè perfect wil hebben.

Maar hoe kom ik hieruit? Wat kan ik doen om hier beter mee om te gaan?

Sociocratie 3.0

Hulp komt uit een onverwachte hoek. Enkele patronen uit sociocratie 3.0 helpen me al 5 jaar op weg, ook al zijn die bedoeld voor groepsprocessen.

Bij sociocratie 3.0 (afgekort S3) vertrekken we bij spanning in de groep of organisatie. Die kan beladen zijn (negatief) of energiegevend (positief). Vanuit die spanning zoeken we naar het waarom, naar wat ons drijft (de driver). Welke behoeftes gaan schuil onder die spanning?

Dan formuleert iemand een voorstel als concreet antwoord op de gevoelde nood voor de groep of organisatie. Daarna checken we in de kring van betrokkenen of dit een werkbaar voorstel is.

Good enough for now, safe enough to try

We vragen ons daarbij af: is dit voorstel “goed genoeg voor nù en veilig genoeg om te proberen?” Indien dit zo is en er geen noemenswaardige bezwaren zijn, nemen we het voorstel aan als besluit.

We noteren nog opgeworpen bezorgdheden, maar die beletten ons niet om te beslissen.

Elke beslissing is voorlopig

In S3 gaan we verder voor continue verbetering. Na een afgesproken tijd evalueren we de genomen beslissing om te zien of ze nog altijd voldoet en of de onderliggende behoefte nog aanwezig is. Ook de genoteerde bezorgdheden komen hier weer op tafel.

Elke beslissing is dus altijd voorlopig, nooit definitief. Je zou het een soort van kladversie kunnen noemen. Die les uit S3 helpt me steeds vaker over de brug van mijn perfectionisme. Is een opkomend idee goed genoeg voor nù en veilig genoeg om te proberen? Zo ja, dan gewoon DOEN. Goed is beter dan perfect. En ik prik alvast een datum voor de evalutatie bij mezelf…